ΑΠΩΛΕΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΛΗΣΗΣ (ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ)

·   «τά πάθη τά σεπτά ὡς φῶτα σωστικά»  (Ἀθηνιώτη-Παπαδάκη Κατερίνα)

·         Ἅγιο-Πατερικά  ἀντίδωρα

·         Ποιητικά Ἐρανίσματα

·         Φιλοσοφικοί στοχασμοί

·         Λαογραφικά ἀποθησαυρίσματα

·         Ἡ συμμετοχή σας

Σχόλια

Ἀνάρτηση κειμένου

Εἰκόνα

Ἄλλο

ΥΓ. Μέ μπλέ χρώμα εἶναι ὅσα δέν ἔχουν ἀκόμη συμπληρωθεῖ.

             --------------------------------------------------------------------

ΑΠΩΛΕΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΛΗΣΗΣ

 Τέτρωται Ἅδης, ἐν τῇ καρδίᾳ δεξάμενος τὸν τρωθέντα λόγχῃ τὴν πλευράν,

καὶ σθένει πυρὶ θείῳ δαπανώμενος,

εἰς σωτηρίαν ἡμῶν τῶν μελῳδούντων· Λυτρωτά, ὁ Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

«τά πάθη τά σεπτά ὡς φῶτα σωστικά» 

(Ἀθηνιώτη-Παπαδάκη Κατερίνα)

«Ἡ ὑψηλότερη μορφή ἄνοιξης πού ξέρω: μιά ἑλληνική Μεγάλη Ἐβδομάδα» (Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ) ὅπου «τά πάθη τά σεπτά ὡς φῶτα σωστικά» ἀνατέλλουν στόν κόσμο.

Τά πάθη τά σεπτά μᾶς λυτρώνουν ἀπό τά πάθη τά μεμπτά. Ὁ νυμφώνας εἶναι κεκοσμημένος  ἀπό τοῦ  Ἀπαθοῦς τά πάθη.

Πάσχα μυστικό. Ξάφνου ὁ «κάλλει ὡραῖος», ὁ ὡραῖος τῆς ἄκρας ταπείνωσης ,«ὁ πάντα φέρων συμπαθῶς καί πάντα σῶσας τῆς ἁρᾶς» μᾶς συγκαλεῖ πρός «ἑστίασιν πνευματική... τῆ μέθεξη τῶν παθημάτων» Του.

  Τό  συμπάσχω πού εἶναι ὀ τραγικά κενός τόπος τοῦ πολιτισμοῦ μας,

                           γίνεται ὁ καινός τόπος τοῦ Θεοῦ.

 Κατανύσσεται ἡ ἄνοιξη καί ὡς δάκρυα προσφέρει ἄνθη «στόν καλύψαντα ἀρετή τούς οὐρανούς».

«Οὐ γάρ ἦλθον διακονηθῆναι ἀλλά διακονῆσαι καί δοῦναι τήν ψυχή μου λύτρο ὑπέρ τοῦ κόσμου». Σεπτά μυστήρια τά πάθη Του. Μυσταγωγία μαθητείας καινῆς, ὥστε νά πάψουμε νά ὁμοιάζουμε  «τοῖς ἔθνεσιν...εἰς τό κατάρχειν τῶν ἐλαχιστοτέρων».

 Δέν ὑπάρχει τόπος θανάτου πού δέν τόν προσέλαβε ὁ Κύριος. Ἐκούσια ἀναλαμβάνει κάθε ἀτιμία, κάθε κατάρα, κάθε πόνο καί κράτος Ἅδου γιά νά τό καταλύσει. Γίνεται πρόσφυγας, συκοφαντεῖται, προδίδεται, ἐγκαταλείπεται, ἐμπαίζεται, μαστιγώνεται καί μέ τόν πιό ἀτιμωτικό θάνατο θανατώνεται. Περνᾶ μέσα ἀπό τόν κάθε θάνατο γιά νά νικήσει κάθε θάνατο. Γιά αὐτό νικητήρια ψάλλομε:  «Ποῦ σοῦ, θάνατε, τό κέντρον;». Ποιά ἐξουσία σου πάνω στήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη δέν καταλύθηκε;

 Ὁ ἀναστημένος Κύριος δέν εἶναι  Κύριος ἔπαρσης ἀλλά διακονίας. Ἡ ἀνάστασή Του συμβαίνει γιά τή δική μας ἀνάσταση. Δέν εἶναι ὁ ἀναστημένος νικητής πού μέ ἔπαρση τραβᾶ γιά τόν οὐρανό, ἀλλά ὁ ἀναστημένος Κύριος τῆς ἀγάπης πού σκύβει, σά νά βάζει μετάνοια γιά ὁλόκληρο τό γένος τῶν ἀνθρώπων καί ἀπεγκλωβίζει  ὅσους δέσμιους κρατοῦσε ὁ Ἅδης.

 «Τέτρωται Ἅδης ἐν τῇ καρδία δεξάμενος τόν τρωθέντα λόγχη τήν πλευράν καί στένει πυρί θείῳ δαπανώμενος».

Ὡς νέος Ἀδάμ ὁ Χριστός, ἀπό τήν πλευράν του  ἀναπλαθώμεθα φυσίζωοι. Ὥστε κάθε πού Ἅδης βίου  μᾶς ἐπιβουλεύεται ,ἀναμμένους  νά μᾶς βρίσκει ἀπό τό ἀναστάσιμο πύρ τῆς θεότητος καί νά δαπανάται, νά καταλύεται. Κάθε πού μᾶς δοκιμάζει νά πικραίνεται, διότι «Ἑσκύλευσε τόν Ἅδην ὁ κατελθών εἰς τόν Ἅδην. Ἐπίκρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκός αὐτοῦ».

 Χριστός  ὁ τῆς «ἄλλης βιοτῆς,τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν».      

 Ἡ ὑψηλότερη μορφή ἀγάπης πού ξέρω: ἡ χοϊκή μου χούφτα ἔλκεται ἐκ λάκκου κατωτάτου ἀπό τή δεξιά τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ.

 Ποιητικά Ἐρανίσματα

·         Κι ὅμως πρέπει νά λογαριάσουμε πῶς προχωροῦμε

...Κι ὅμως πρέπει νά λογαριάσουμε κατά ποῦ προχωροῦμε

ὄχι καθώς ὁ πόνος μας τό θέλει καί τά πεινασμένα παιδιά μας.(Γ. Σεφέρης)

·         Ἀπό βυθό πέφτει σέ βυθό ὥσπου δέν ἦταν ἄλλος

ἐκεῖθε βγῆκε ἀνίκητος

Φῶς πού πατεῖ χαρούμενο τόν Ἅδη καί τόν Χάρο.( Δ. Σολωμός)

·         Καημοί θά δίνουν τά φτερά, πού πρῶτα τά καρφῶνα

...στόν ἄνθρωπο ἡ μέσα βλέψη...γιά μιά ἱσόθεη σκέψη.(Α.Σικελιανός)

·         Ὥς ἀναπνοή θά πρέπει νά ἐννοήσεται τήν πνευματικότητα.(Ν.Γ.Πεντζίκης)

·         Ὅλα σκιρτοῦνε, συσπειρώνονται-ἦρθε πιά φαίνεται ἡ ἀθανασία.(Ὀ.Ἐλύτης)

·         Βλέπω τήν ἀλληλουχά τῶν κρυφῶν νοημάτων.(Ὀ.Ἐλύτης)

·         Χαῖρε ἡ πού ξυπνᾶς καί τά θαύματα γίνονται. (Ὀ.Ἐλύτης)

·         Νά κρατήσουμε τήν ἐπαφή μας μέ τό ζωντανό μέρος τῶν πραγμάτων(Ὀ.Ἐλύτης)

·         Ἅγιος ἅγιος φωνάζοντας. Ὁ νικήσαντας τόν Ἅδη καί τόν Ἔρωτα σώσαντας. (Ὀ.Ἐλύτης)

·         Νά συλλαμβάνουμε ...τά μηνύματα πού ἐκπέμπονται ἀπό τήν κρούση τῶν μυστικῶν τῆς ζωῆς ἐπάνω στήν ψυχή μας.

...Κάτι τέτοιες φυσηματιές μοῦ ᾿ρχονται κάθε τόσο καί μέ ἀνασταίνουν...καί ἐπιστρέφουν...στιγμές ἄκρας ταπεινοσύνης καί ὀμορφιᾶς,ὅπως θά ’πρεπε νά ’ναι οἱ κανόνες τοῦ βίου μας... Μιά μέσω τοῦ θανάτου ἀθανασία. Γιά μιά ζώνη ἀπέραντης καί ἄπεφθης καθαρότητας, ὅπου τό βάρος σου ἐκεῖ δέ μετράει κι ὅπου τό φῶς δέν εἶναι τοῦ ἡλίου πού ξέρουμε μῆτε κανενός ἄλλου τεχνητοῦ ἤ οὐρανίου σώματος· εἶναι τό φῶς πού δέ χρειάζεται νά περάσει ἀπό τά μάτια γιά νά σοῦ γίνει αἰσθητό. Ἐκεῖ ...συντελεῖται ἡ ἐπανάκτηση τοῦ σώματος μεῖον τήν εὔτρωτη πλευρά του...

ΕΦΤΑΣΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΕΠΑΛΗΘΕΥΤΟΥΜΕ.

Πρόσω ἠρέμα πρός τό μή θολούμενον, τό ἄτρεπτον...τό φαῖνον...τό ἀναλλοίωτον...(Ὀ. Ἐλύτης)

                                    ----------------