ΔΙΑΠΟΡΘΜΕΥΩΝ ΛΟΓΟΣ 2017-18
ΑΝΑΓΝΩΣΕΩΣ ΑΘΛΟΣ
Ἐργαστήρι Δημιουργικῆς Γραφῆς τοῦ Δήμου Ἱστιαίας-Αἰδηψοῦ
«ΔΙΑΠΟΡΘΜΕΥΩΝ ΛΟΓΟΣ»
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Γιά τέταρτη συνεχή χρονιά τό Ἐργαστήρι Δημιουργικῆς Γραφῆς τοῦ Δήμου Ἱστιαίας-Αἰδηψοῦ
«ΔΙΑΠΟΡΘΜΕΥΩΝ ΛΟΓΟΣ» συνεχίζει τή στοχαστική πορεία του
καί σᾶς καλεῖ νά συμπλεύσετε μαζί του στούς φωτοφόρους ὁρίζοντες τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος.
Τό Σαββάτο 4 Νοεμβρίου στίς 17:30 στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Ἱστιαίας
θά γίνει ὁ ἁγιασμός γιά τό ξεκίνημα τῆς νέας χρονιᾶς.
Ἡ παρουσία σας θά μᾶς δώσει χαρά.
ΑΝΑΓΝΩΣΕΩΣ ΑΘΛΟΣ
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
• Ἐφορμούμενη ἀπό τό Ἄνθος τοῦ Γιαλοῦ τοῦ Ἀλεξανδρου Παπαδιαμάντη.
Ἀθηνιώτη-Παπαδάκη Εἰρήνη-Αἰκατερίνη
• Θητεία μαθητείας στό «Ἄξιον Ἐστί» τοῦ Ὀδυσσέα Ἐλύτη. Μέρος Α΄.
Ἀθηνιώτη-Παπαδάκη Εἰρήνη-Αἰκατερίνη
• Θητεία μαθητείας στό «Ἄξιον Ἐστί» τοῦ Ὀδυσσέα Ἐλύτη. Μέρος Β΄.
Ἀθηνιώτη-Παπαδάκη Εἰρήνη-Αἰκατερίνη
• Ἀντλώντας ἀπό τή «Στέρνα» τοῦ Γιώργου Σεφέρη -
ΦΩΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΣΤΗΝ ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ Ἤ ΣΤΕΡΝΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΟΣ.
Ἀθηνιώτη-Παπαδάκη Εἰρήνη-Αἰκατερίνη
• Η παραβολή του Ασώτου Υιού.
Αρχιμ. Βασιλείου Γοντικάκη
• Η δημιουργία ως αίτημα αθανασίας.
Χρήστος Μποκόρος
• Ὁ κοινός τόπος τοῦ τρόπου μας.
Ἀθηνιώτη-Παπαδάκη Εἰρήνη-Αἰκατερίνη
• «Διαπορθμεύων Λόγος»: Ἡ κρίσιμη διαφορά.
Ἀθηνιώτη-Παπαδάκη Εἰρήνη-Αἰκατερίνη
• Ἡ σημασιολογική ἀξία τῆς παραβολῆς τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ,
καί τό ἐννοιολογικό βάθος τῆς σχετικῆς ἐκκλησιαστικῆς ὑμνογραφίας.
Εὐάγγελος Καλέμης
• Ρωμανός ο Μελωδός, υμνωδός παλαιός, ποιητής μοντέρνος (μέρος 2ο).
Δημήτρης Γ. Ιωάννου
• «Βόρεια Εὔβοια: Μικρό ταξίδι στήν ἱστορία».
Ἀλέξανδρος Καλέμης
• Ἀνάγνωση καί συζήτηση τοῦ διηγήματος «Ἡ φωνή τοῦ Δράκου».
Δημήτρης Κουτσούγερας
• Ἕνα μαγευτικό ὁδοιπορικό ταξίδι στήν εὐλογημένη γῆ τῆς Καππαδοκίας.
Ἀθανάσιος Μάργαρης καί Ἀλέξανδρος Καλέμης
----------------------------------------------
ΕΦΟΡΜΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ
Τοῦ βίου οἱ τραγωδίες κατερειπώνουν τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου καί καταπλακώνουν βάναυσα τήν
ἀθωότητα καί τήν ἐλπίδα τῆς ψυχῆς του.
Ὡστόσο ὅ,τι πηγάζει ἀπό τή θεϊκή μας κλήση, ὅ,τι εἶναι προορισμένο νά μᾶς ἅγει πρός τό
καθ’ὁμοίωσην τῆς θείας μακαριότητας, στά σκυλόδοντα τῆς ματαιότητας δέν παραδίδεται.
Βρίσκει μιά φλέβα παρθενικότητας, τήν παραμυθία πού φέρει τό θεοτόκιον «νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι», ὥστε, ὅ,τι δέν ἐκπληρώνεται νά λαμβάνει μιά μυστική πλήρωση μέσα στό μυστήριο καί τό μύθο τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης.
Ἔτσι, κάποιες φορές, μιά ἱστορία ἀγάπης μέ ἀτυχή κατάληξη μετουσιώνεται καί μέ ἄλλους ὅρους ἐκπληρώνει τόν ποθούμενο, γινόμενη τόπος μύθου πού ἀρνεῖται νά παραδώσει τά πρόσωπα στόν θάνατο καί τά μεταμορφώνει ἄλλοτε σέ πουλιά, ζώα, δέντρα, ἀστερισμούς κι ἄλλοτε σέ Σπίθα, φωτιά τοῦ πελάγους καί Ἄνθος τοῦ Γιαλοῦ.
Κάπως ἔτσι ὁ ἀγαπητός κυρ-Ἀλέξανδρος τῆς γοργόνας ψυχῆς,
παρέδωσε στά χέρια μου τό Ἄνθος τοῦ Γιαλοῦ καί τή Σπίθα, τή φωτιά τοῦ πελάγους.
Ἀπό τή μιά ὁ κατερειπωμένος χρόνος τῆς ἀγάπης, ἀπό τήν ἄλλη, οἱ ἐσχατιές μιᾶς
ἄλλης οἰκονομίας.
Νά ἀφρίζει καί ν’ ἀνθεῖ ἀέναα πάνω στ’ ἁλμυρά νερά ὁ καημός τῆς ἀγάπης
καί ὡς τύπος ἐκπλήρωσης τοῦ ὅρκου, νά ἀποκρίνεται μές στό σκοτάδι τό ἄφταστον φῶς.
Γιά νά λαμβάνει πορεία πρός τό Ἄφταστον ἡ βάρκα τῆς ζωῆς καί συστολή μαθητείας
καί ἐγρήγορσης ἡ ψυχή, ἀπέναντι στό σεφέρι καί τούς βαρβάρους καί στά σίδερα
πού ὑποδουλώνουν καί λιώνουν τή βασιλική μας φύση καί πρόθεση.
Καί φαντάζει πιά, σάν νά κρύβει τούτη ἡ διήγηση ὄχι δύο νέους,
ἀλλά τήν ἐρωτική ὕπαρξη, τήν Ψυχή πού διψᾶ τήν γαμήλια ἕνωση μέ τό Φωτεινό Πνεῦμα,
τό Πνεῦμα πού αἰχμαλωτίζουν οἱ βάρβαροι τοῦ κόσμου ἐτούτου καί τό συνθλίβουν
στήν μηχανοδυναμική πανουργία τῆς ἀφροσύνης τους.
Ὡστόσο ἡ μνήμη δέν κρατᾶ μόνο τή Λουλούδω
«γιά τήν ἐμορφιά της-ἔλαμπε ὁ ἥλιος, ἔλαμπε κι αὐτή-»,
καί τό Βασιλόπουλο γιά τόν ἱερό του ὅρκο,
ἀλλά καί τόν γέρο-Θεριά, «-ἑλληνικά τόν ἔλεγαν Θηρέα-»
πού ἐκυνήγαγε ὅλους τούς Δράκους καί τά Στοιχειά.
Μιά ἰσχυρή ρίζα ἀπ’ὅπου, ἴσως, ὁ κατερειπωμένος καιρός μας ἔχει ἐλπίδα.
Ὑπάρχουν, βέβαια, πολλοί τρόποι γιά νά προσλάβεις ἕνα κείμενο·
εἶναι ἄθλος ἡ ἀνάγνωση ὡς ἀνάσταση τοῦ ἐνταφιασμένου λόγου.
Ὡστόσο ἡ οἰκονομία τοῦ βιώματος καί ἡ ἰδιοσυγκρασία τοῦ προσώπου
ὅπως σμιλεύεται ἀπό τόπους καί καιρούς, ἀπό εὐλογίες καί δοκιμασίες,
λαμπικάρει τήν ἀντίληψη, ὅπως ἡ στάχτη -ἡ μνήμη τῆς ὕλης-τόν μοῦστο,
καί μετουσιώνει τή συνείδηση σέ φίλτρο,
γιά νά διαχωρίζει τό μάταιο καί ἐφήμερο ἀπό τό οὐσιώδες καί αἰώνιο.
Ἐάν ὑπῆρχε τρόπος νά εἰσέλθετε στό μύθο τῆς βιωτῆς μου
καί νά δεῖτε ἀπό πιό σημεῖο ἔπιασα τόν μίτο τοῦ ἔργου,
θά μέ βρίσκατε στόν πάτριο Γιαλό, Ἄνθος ἀπό τίς εὐχές καί τίς προσευχές τῶν προγόνων,
νά στέκω στό τρίστρατο ὅπου μέ ἱερό δέος κρατοῦσαν ἀκοίμητο τό κανδήλι,
τή Σπίθα, τή φωτιά τοῦ πελάγου-ναυτικός ὁ πατέρας- καί τή φωτιά τοῦ Θεοῦ,
εἰς τά κρεμνά τῆς κατοχῆς τοῦ βίου.
Θά διαισθανόσαστε τόν ἀρραβώνα ἀπό τή γαλανή ἐποπτεία τοῦ Ἅι-Νικόλα
καί θά γευόσαστε κι ἐσεῖς στή διήγηση τοῦ κυρ-Ἀλέξανρου ἕνα ἄλλο κεκρυμμένο νέκταρ.
Θά σηματοδοτοῦσε, ὡς προϋπόθεση, τότε
ὁ Ἀνατολικός Γιαλός τήν ἱερή πύλη εἰσόδου τοῦ φωτός,
οἱ δύο ὑψηλοί βράχοι τή θεία καί ἀνθρώπινη φύση μας
καί τό κατηρειπωμένον ἐρημόσπιτον μιά ρίζα καταγωγῆς πού πολεμᾶ τά θεριά.
Καί πρίν τήν κατάπλωρη παράδοση στόν ὕπνο,
θά νιώθατε πώς ἡ προηγηθείσα παράδοση «στά μυστήρια τοῦ οὐρανοῦ»,
κρατᾶ σέ ἐγρήγορση «χορευτήν καί νανουρισμένην, ὡς εὐχή μητρός, τήν ψυχή
κατά τόν ψαλμόν: «ἐγώ καθεύδω καί ἡ καρδιά μου ἀγρυπνεῖ».
Θά ἀναγνωρίζατε στά δύο νησάκια πού φυλάττουν ὡς σκοποί τό στόμιον τοῦ λιμένος, βιγλάτορες βίου τήν πίστη καί τήν μνήμη.
Καί θά ἀκούγατε ὡς ἦχο καθαρό στό μελαγχολικόν φῶς τό παράπονο τοῦ Θεοῦ
καί στή μή καταποντιζόμενη ἐν ἀκινησία κίνησή του θά λαμβάνατε τόν ἀρραβώνα
πού καταυγάζει τή «μελανωμένη» εἰκόνα τοῦ κόσμου μέ τήν κλήση Του.
Καί θά ἄναπτε τότε ὡς θεία θυμηδία μιά κίνηση τῆς ὕπαρξης
πρός τό πασχάλιο ἐσχατολογικό πέραμα,
θά ἁλωνόνταν τό σκότος καί ἡ ἀσθενής φύση θά ἔβγαινε νά κυνηγήσει τό Ἄφταστον
μέ τήν ἐπικουρία τῆς κοινωνίας πού ξεκλειδώνει τό μυστήριο.
Ἐδῶ τό «καρφωμένον» φῶς στήν ἐσχατιά τῆς δυναμικῆς του εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός,
ἐνῶ ἡ ψυχή ὡς «κολοβή» δηλαδή ἔκπτωτη στήν θνητότητα,
θά διαπίστωνε πώς δέν ἀρκεῖ ἡ ἀνθρώπινη δύναμη γιά τό Ἄφταστον.
Τέλος, τούτο τό νάμα θά ἀποτελοῦσε τήν ἀρχή μιᾶς παραμυθίας γιά νά μπορέσουμε νά ζήσουμε καλά καί οἱ ἀπόγονοί μας καλύτερα.
Δόξα Σοι.
Ἀθηνιώτη Παπαδάκη Κατερίνα
Ἐν Μονοκαρυά Τετάρτη 8/11/2017 Τῶν Ταξιαρχῶν
