«Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίῳ»

Από Κατερίνα Αθηνιώτη-Παπαδάκη - 12 Απριλίου 2020

https://antifono.gr/

Ἡ ἔννοια τοῦ καιροῦ εἶναι πολύ σημαντική γιά τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Καιρός εἶναι ὁ χρόνος τῆς ὕπαρξης. Ἡ νέα ἰογενής παγκόσμια κρίση στενεύει αὐτόν τόν καιρό ἀνατρέποντας τά εὔσημα πού ἀποδίδαμε στήν ἐπιστήμη γιά τήν αὔξηση τοῦ μέσου ὅρου ἡλικίας. Μᾶς δείχνει τά δόντια του ὁ καιρός. Ὁ καιρός ὁ δικός μας, ὁ χρόνος πού ἔχουμε ὡς ἀνθρώπινα ὄντα γιά νά ἐκπληρώσουμε τόν προορισμό μας.

Αὐτό θά πρέπει νά κινητοποιήσει ὑπαρξιακούς μηχανισμούς ὅπως τήν ἐγρήγορση, τή σωφροσύνη καί τήν μετάνοια, ὥστε νά προλάβουμε νά θεραπεύσουμε τόν καιρό τῆς ὕπαρξης.

Ἰός ἀπωλείας στενεύει τόν καιρό.

• «Κύριε ποιός ἁμάρτησε ὥστε νά …»

Πραγματικά ἔχει μεγάλη σημασία αὐτό τό ἐρώτημα. Αὐτή ἡ ἐναγωνιώδης κατανόηση γιά τόν προσδιορισμό τῆς ἁμαρτίας ὡς ἀστοχίας τῆς ὕπαρξης πού ὁδήγησε στήν ἀπώλεια τοῦ σθένους, δηλαδή στήν ἀσθένεια. Τό ἐρώτημα αὐτό ἀποτελεῖ ἀρχή μετανοίας. Ὑπαρξιακή διερώτηση γιά νά βρεθεῖ ἡ ὕβρη πού προκάλεσε τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ.

Στ’ ἀλήθεια ἀναρωτηθήκαμε ποτέ πῶς καί ἀπό ποῦ μᾶς προέκυψε τοῦτος ὁ ἰός τῆς ἀπωλείας; Ἤ ἁπλῶς ἔχουμε τήν προσοχή μας στραμμένη σέ ἕνα ἐμβόλιο πού θά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό αὐτόν, γιά νά συνεχίσουμε ἐμεῖς νά ἀποτελοῦμε τόν κορονοϊό τῆς Δημιουργίας;

Τό φαινόμενο τοῦ θερμοκηπίου χρόνους τώρα ἀρρωσταίνει τόν καιρό τῆς γῆς καί καθιστᾶ ὑπόλογο τόν δικό μας καιρό ὡς καιρό κατανάλωσης τῆς Δημιουργίας. Παντοῦ ἐπικίνδυνα χημικά, πυρηνικά, γενετικά ἀπόβλητα. Ὁ οἰκονόμος τῆς κτίσεως μεταλλάχθηκε σέ οἰκονόμο τῶν χρηματιστηρίων. Στενεύει λοιπόν ἡ επιστήμη τούς καιρούς τῆς γῆς καί τούς καιρούς μας;

Καθετί πού ξεφεύγει ἀπό τά ὅριά του μεταλλάσσεται σέ ὕβρη. Κι ἐνῶ ὡς καί «ὁ ἥλιος ἔγνω» τά ὅριά του, γιατί ἄν τά παραβεῖ θά διαταραχθεῖ ἡ ζωή, ἡ ἐπιστήμη περιφρονώντας κάθε ὅριο μετατράπηκε σέ μιά χρησιμοθηρική μηχανή ἤ γιά νά γίνει πιό κατανοητό μοιάζει μέ μιά πολύ ὄμορφη γυναίκα πού ὅμως προαγωγοί τήν χρησιμοποιοῦν γιά τό κέρδος. Ποιός εἶναι ὁ πραγματικός ἰός πού ἀπειλεῖ τήν ἀνθρωπότητα; Ποιός ὁ ρόλος τῆς ἐπιστήμης μέσα στήν κοινωνία, ὅταν μεταλλάσσεται σέ ἰσχυρό μέσω χειραγώγησης;

Τῆς δώσαμε χῶρο νά καταργήσει τό πρόσωπο, εἴτε ἀντικαθιστώντας το  μέ νούμερο, εἴτε μέ ἐπαυξημένες πραγματικότητες ψευδαισθήσεων, εἴτε τώρα ἰογενῶς ἀποκόβοντάς το ἀπό τόν τρόπο πού τό καθιστᾶ πρόσωπο, δηλαδή, τήν πρός ὄψιν κοινωνία μέ τόν συνάνθρωπο. Τήν ἀφήσαμε νά  ἀπεκδύσει ἀπό ἱερότητα κάθε σπιθαμή τῆς γῆς καί τῆς ψυχῆς μας. Φυσικό ἐπόμενο ἦταν νά ἁπλώσει τήν ἄσελγη παντοδυναμία της καί στόν κατεξοχήν χῶρο τοῦ ἱεροῦ δηλαδή στήν Ἐκκλησία. Καί ἀκριβῶς, ὅπως πιάνεται ὁ πνιγμένος ἀπό τά μαλλιά του, μιλάει γιά προάσπιση τῆς ζωῆς. Μά ἡ προάσπιση τῆς ζωῆς ἀφορᾶ πρωτίστως τόν ἐν ἀρχή Λόγο , αὐτόν πού μέ περισσή ἔπαρση ἀγνοεῖ κατατέμνοντας τούς λόγους τῶν ὄντων καί ἐκτροχιάζοντας τόν λόγο τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης ὑποσχόμενη ἀλογίες ἰσχύος, ἡδονῆς καί κέρδους.

Ἐπιθυμῶ καί ἐλπίζω πώς ἡ ἐπιστημονική κοινότητα δέν ἀποτάσσεται τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί πώς θά ἀφουγκραστεῖ τήν κρισιμότητα τῶν καιρῶν καί δέν θά γίνει αἰτία νά ναυαγήσουμε ὡς ἀνθρωπότητα ἀπό «τεχνολόγους ἀλόγους» καί κερδοσκόπους προαγωγούς τῶν ἐπιτευγμάτων της.  Καιρός να προασπίσει τήν τιμή τῆς ἐπιστήμης καί νά διαφυλάξει τούς κόπους της.

Γιατί οἱ αἰτίες τῆς πανδημίας δέν ἐρευνήθηκαν, οὔτε εὐθύνες  ἀποδόθηκαν, μόνο κάτι ἀκούγεται ἐλαφρῶς ἀνεπίσημα πέρα δῶθε πού σάν φύλλο τό παρασύρει ὁ ἄνεμος τῆς λήθης μακριά ἀπό τήν κριτική τῆς κοινωνίας;

Μιά ἐπιστημονικοφανής τάξη θά βρεῖ τρόπο νά συζοῦμε μέ τόν ἰό, ἀλλά ὡς υἱοί ἀπωλείας συνεχίζοντας ἄλογα νά καταναλώνουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί τήν κτίση ὁλόκληρη. Μόνο Χριστό μήν ἐσθίετε γιατί κινδυνεύετε νά ἁγιασθεῖτε.   

Το ἐκκλησιαστικό σῶμα εἶναι τό μόνο ἐμπόδιο στήν ἀλογία τοῦ κόσμου. Τό ἐκκλησιαστικό σῶμα εἶναι τά πνευμόνια τῆς κοινωνίας. Αὐτά πού ζωοποιοῦν τήν πνοή τοῦ Θεοῦ στήν πνοή μας. Ὁ ἰός τῆς πανδημίας καταστρέφει τούς πνεύμονες.  Τό ἐκκλησιαστικό σῶμα μοιάζει νά εἶναι ὁ στόχος τοῦ ἰοῦ. Τά πνευμόνια τῆς θείας χάρης προσπαθεῖ νά ἁλώσει.

Τοῦτος ὁ ἰός τῆς ἀπωλείας προέρχεται ἀπό υἱούς ἀπωλείας.  Διότι «οὐκ ἐπ‘ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος».  Ἡ πρόσβαση στήν τροφή πού μᾶς καθιστᾶ ἀνθρώπους, κρίνεται ἐπικίνδυνη. Οἱ βασικές μας ἀνάγκες ταυτίζονται μέ τίς ἀνάγκες τῶν ζώων.   Τραγική συνέπεια ἡ ἄρση τοῦ ἐκκλησιασμοῦ. Ὡστόσο σοβαρό μερίδιο εὐθύνης ἔχουμε ὅλοι μας. Ἀφοῦ καθημερινά  καλλιεργούσαμε τήν ἄρση τοῦ ἐκκλησιασμοῦ σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Δέν ἀναφέραμε πιά τούς λόγους τῶν ὄντων στόν Θεό ἀλλά στόν ἑαυτό μας. Ὅλα πρός κατανάλωση.  Ἀκόμη καί ἡ τρέχουσα οἰκολογική συνείδηση προτρέπει νά καταναλώνουμε τή Δημιουργία ἀλλά «πράσινα». Ἀγνοεῖ τό  «τῷ οἴκῳ σου πρέπει ἁγίασμα, Κύριε, εἰς μακρότητα ἡμερῶν». Διότι ἄλλο τό ἐπίπεδο τῆς  συνείδησης πού προσπαθεῖ νά μήν μολύνει κι ἄλλο τό ἐπίπεδο αὐτῆς  πού ἐπιθυμεῖ ὅλα νά τά ἁγιάζει. Κι ἄν ὁ Θεός ἐπέτρεψε παιδαγωγικά νά στερηθοῦμε τήν Θεία Κοινωνία, ἴσως, αὐτό νά παραχωρήθηκε γιά νά προστατέψει τό ἐκκλησίασμα ἀπό διχασμό, ἀπό κατάκριση πρός τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς πού ἔχουν ἀκόμη φοβική συνείδηση. Γιατί τό ἔλλειμά μας εἶναι ἔλλειμα ἀγάπης πάντα καί σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Ἀπό αὐτό τό ἔλλειμα πηγάζουν καί γνώσεις καί συμπεριφορές πού σταυρώνουν καθημερινά Κτίστη καί κτίση.

Καί ὁ συνάνθρωπος; Γίναμε μάρτυρες παγκοσμίων πολέμων, ὁλοκαυτωμάτων, ἀποκεφαλισμῶν, προσφυγικῶν ροῶν καί πνιγμῶν καί μοιάζει σάν νά ὁδεύουμε σιγά σιγά ἀπό  τόν διονυσιασμό στόν ὁλοκληρωτισμό τῆς τεχνολογίας. Πότε ὑπήρξαμε εὐχαριστιακοί γιά τόν συνάνθρωπο; Ποιά κίνησή μας ἦταν κίνηση εὐχαριστιακή ὡς πρός τήν Δημιουργία; Εὐχαριστιακή μεταμέλεια πρός τόν Θεό δείξαμε;

-«…ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ».

Καμμιά τραγικότητα δέν ὑπάρχει ἐκεῖ πού ἡ συνείδηση ἔχει ξεπεράσει τά γήινα ὅρια. Ὁ καιρός μας δέν εἶναι γήινος, εἶναι θεϊκός. Τό θέμα δέν βρίσκεται στό ἄν θά κολλήσω ἤ δέν θά κολλήσω τόν ἰό. Τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας μέ καθιστᾶ ἀναστάσιμο. Καθετί καί ἀσθένεια καί θάνατο ὅλα τά ἀνάγει πρός δόξα Θεοῦ. Ἡ Θεία Κοινωνία μέ φυλάττει  ἀκόμη κι  ἐν μέσω σκιᾶς θανάτου. Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι ἡ ἀθανασία μου.

Τούτη τή Μεγάλη Σαρακοστή νηστεύουμε τόν ἄρτο τόν ἐπιούσιο, τόν ἄρτο τόν «ζῶντα, τόν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάντα», ἀλλά ἡ φύση αὐτῆς τῆς νηστείας κατεργάζεται βαθύτερα τόν ἱερό πόθο, συνεφέρει τό νοῦ ἀπό τή  χλιαρότητά του καί μεταποιεῖ τήν καρδιά σέ ὁλοκαύτωμα νόστου γιά τό ἀναστάσιμο σῶμα Του. Τό ἀναστάσιμο ἐκκλησιαστικό σῶμα Του. Αὐτό πού κάθε Κυριακή φορούσαμε γιά νά μπολιάζουμε μέ Θεό χῶρο καί  χρόνο.

Ἔτσι σκυμμένη στό χαρτί προσπαθῶ ὄχι νά τόσο νά θίξω  ἀλλά νά βοηθήσω. Ὡστόσο αὐτό πού χρειαζόμαστε εἶναι  τό μετά πόνου βάθος σιωπῆς καί  μετανοίας, προκειμένου τό Πνεῦμα τό Ἅγιο νά ἐπισκεφτεῖ τήν καρδιά μας, ὥστε ὡς «διδακτοί Θεοῦ» νά πορευόμαστε ἐν ἀληθεία. Διότι πρέπει ὁ καθένας ἀπό μᾶς νά εἰσέλθει στό σιωπηλό ταμεῖο τῆς καρδιᾶς του καί νά ζυγιάσει στή χάρη τοῦ Θεοῦ τούς καιρούς πού τοῦ δόθηκαν, ὥστε νά ἀνανήψει ἀπό κάθε σκοτάδι καί κάθε ἀσθένεια. Κι ἄν τώρα κάποιος ἀπό τούς παραπάνω λόγους βοηθᾶ στή νήψη τοῦ βαθύτερου εἶναι μας, αὐτός εἶναι  δῶρο προσευχῆς.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΥΓ. «Ὅταν σοῦ ἔρθει ἀναπάντεχος πειρασμός, μήν κατηγορεῖς ἐκεῖνον ἀπό τόν ὁποῖο προήλθε, ἀλλά ἐξέτασε τό γιατί σοῦ ἦρθε, καί θά βρεῖς διόρθωση. Ἐπειδή εἴτε ἀπό ἐκεῖνον, εἴτε ἀπό ἄλλον,σοῦ ἔπρεπε νά τό πεῖς τό πικρό ποτήρι τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ.»

Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

Ρωσική εικόνα με παράσταση της Θείας λειτουργίας.